Herman den Blijker wil zijn zoon 40 zien worden en viel daarom 40 kilo af (2024)

Jarenlang deed sterrenchef Herman den Blijker alsof zijn diabetes niet bestond. Tot zijn zoon van 14 hem vroeg of hij zo lang mogelijk door kon gaan met leven.

Den Blijker: “Het was '93, ik was net Restaurant De Engel begonnen. Ik ging vaak met de slager op pad en dommelde dan altijd in zijn auto in. Op een dag vroeg zijn vrouw: ‘Ga je veel naar het toilet, jochie?’”

Het ‘jochie’ was toen 35 jaar, 145 kilo en moest inderdaad veel plassen. Een goede aanwijzing voor diabetes, suikerziekte. Hij liet zich testen en bleek een bloedwaarde van 25 te hebben. Een normale bloedwaarde is onder de 7.

“Ik vrat ook gewoon veel. Bij de ingang van De Engel stond een hakblok brood van Menno en 'jankende kazen van Betty van L’Amuse’, van die glimmende kazen die bijna wegliepen. Elke avond aten we die plank leeg, met dikke wijnen erbij.”

Na het nachtelijke festijn moest de jonge chef-kok weer voor dag en dauw in Scheveningen zijn voor de visinkoop. “En dan weer ‘n uitsmijtertje, in een visserskroeg. Eenmaal op de zaak verder. Niets geks eigenlijk hoor. Brood met boerenboter, dat at ik echt het meest. En alles proeven natuurlijk, de hele dag door.”

Het eerste restaurant van de tv-kok was De Engel, waarvoor hij in 1996 de felbegeerde Michelinster kreeg. Daarna kwamen andere bekende restaurants, Zeezout, Foody’s, Rosso, Kip, Jachthaven en Las Palmas. Zijn laatste restaurant op de Lloydpier heet GOUD. De inrichting is op zijn zachtst gezegd uitbundig te noemen. Velvet banken in het paars en groen, hangende glimmende planten, een marmeren co*cktailbar onder een verlichte waaier van goud; werkelijk alles in de zaak blinkt. Den Blijker lacht. "Ik houd gewoon niet van dat minimale."

Daar staat hij ook om bekend. Bij Den Blijker is het veel en is het groots. Toch, als je de rijzige chef al een tijdje niet meer hebt gezien, zou je hem misschien niet herkennen. Pas als hij beweegt en zijn karakteristieke vastbeslotenheid naar voren komt, is het onmiskenbaar Den Blijker. Maar dan ruim 40 kilo lichter dan hiervoor. "Mijn oude koksbuis, die ik speciaal liet maken, slobbert nu om me heen."

Hij wil uiteindelijk minder dan 100 kilo gaan wegen. De weg daar naartoe begint in 1993. Toen kwam hij bij een diëtist met zijn doktersbriefje. “Daar kon ik niet zoveel mee. Kwam ze aan zetten met Becel Light en Halvanaise. Ik zei: ‘Leuk dat je hebt gestudeerd. Groetjes hè!’”

“Ja, achteraf nam ik alleen mezelf in de maling. Ik nam medicatie tegen diabetes en deed er verder niets aan. Zo was het lange tijd stabiel. Achteraf stabiel slecht, maar ik voelde me goed. En daarbij had ik vroeger het gevoel gehad nooit ouder te zullen worden dan 30. Daar leefde ik nog altijd een beetje naar.”

Den Blijker dacht wel meer niet, bijvoorbeeld dat hij nooit vader zou worden. Toch schonk hij op zijn 50e het leven aan Matz, die nu bijna 16 is. Hij moest er in het begin wel nog wat aan wennen. “Sommigen zeggen: de geboorte was de mooiste dag van mijn leven. Nou, waarom dan? Het keek me niet aan, ik wist eigenlijk niet wat ik er mee moest.”

Het duurde ruim anderhalf jaar tot zijn zoontje hem op een dag aankeek, echt aankeek, en zijn handen naar hem uitstak. “Vanaf toen kwam de omslag. En hard ook. Als hij pijn aan zijn hoofd heeft, dan word ik misselijk.”

Twee jaar terug stelde Den Blijker zijn zoon een vraag. Op zijn Hermans: “Hé vriend, je bent enig kind en je hebt een soort bejaarde als vader, vind je dat niet erg?’ Hij zei van niet. Maar de volgende dag kwam hij terug. ‘Ik vind toch één ding niet heel leuk', zei hij. Ik dacht: kut, hij wil boomhutten bouwen.”

“Hij zei: ‘Als de vader en moeder van mijn vriendjes doodgaan, zijn ze 40 jaar. Ik hoop dat ik 20 ben als jij doodgaat.’ Nou, die kwam effe binnen.”

Daar waar de diëtisten niet doordrongen, vond Matz moeiteloos de weg. De overtuiging niet oud te worden, werd een bedreiging. En dus ging Den Blijker aan de lijn. Geen crashdieet dit keer, maar heel gewoontjes, ongezonde dingen overslaan.

"Geen vet vlees, croissantjes – ik at er graag drie van, geen dikke wijnen, geen chocolade, geen Franse kazen en, het lastigst, geen zuurdesembrood en boter meer. Dat mag ik gewoon niet meer in huis hebben. Want dat was gewoon een verslaving."

De artsen zagen dat het dit keer menens was bij hun koppige patiënt en gaven hem een nieuw medicijn. De combinatie blijkt de gouden zet. Zijn waardes zijn inmiddels gedaald naar het gemiddelde, aardig fit zelfs.

Had hij het anders gedaan, als hij dit had geweten? “Ja Jezus, weet ik veel. Achteraf is achteraf. Ik voel me nu lekkerder, dus ik zou het iedereen aanraden een beetje op te letten wat je erin stopt.”

Hij lacht. “Maar goed, ik heb het dan ook allemaal wel gehad en geproefd. Genoeg ook wel. En als ik weer de verleiding voel, dan denk ik toch aan het ventje dat dan op zijn twintigste afscheid zou moeten nemen. Hoef ik het meestal niet meer.”

💬 WhatsApp ons!
Heb jij een tip voor de redactie? Stuur ons een bericht, foto of filmpje via WhatsApp ons of Mail: nieuws@rijnmond.nl